Op deze dag van nationale rouw wil ik geen vrolijke post maken over onderwerpen die in vergelijking met het busongeval in Zwitserland onbelangrijk en zelfs stom zijn. 22 kinderen van amper 12 jaar verloren hun leven, 6 volwassenen waren op slag dood. Dat is iets waardoor ik in het diepste van mijn ziel geraakt ben. Onschuldige mensen, dolgelukkig na hun sneeuwklassen in de bergen. Ik zie mijzelf trouwens nog altijd terugkomen van Oostenrijk, zo'n 8 jaar geleden ondertussen. De euforie van 10 dagen allemaal samen te zijn met je beste vrienden en vriendinnen, maar toch de blijdschap om terug naar huis te keren bij mama en papa. En dan verandert alles in een klap in een ware nachtmerrie. Hier zijn geen woorden voor. Dit is de eerste keer in mijn volwassen leven dat ik door een nieuwsfeit zo geraakt ben. Ik wens de ouders, grootouders, broers, zussen, echtgenoten, vrienden en kennissen ontzettend veel sterkte in hun verwerkingsproces. We kunnen de kindjes jammer genoeg niet teruggeven, maar een beetje steun aan de familieleden en vrienden geven is het enige wat ons land nu kan doen. Sterkte!
Ik stond ook plots weer met beide voetjes op de grond. Toen ik woensdagochtend wakker werd was ik direct beginnen piekeren over mijn stage die er aan zit te komen, maar toen ik dit nieuws las op destandaard.be werd ik toch even stil... Plots weet je weer wat de belangrijke dingen in het leven zijn he? Dit moet echt verschrikkelijk zijn voor de ouders en familieleden (en uiteraard voor de kinderen zelf). Hier mag je eigenlijk nooit over nadenken dat dit zou kunnen gebeuren...
BeantwoordenVerwijderenEen ongelukkig voorval op het verkeerde moment en op de verkeerde plaats (mocht die nis er niet zijn geweest waren de gevolgen misschien ietsje minder erg geweest). En ik heb ook - voor de eerste keer - tijdens het nieuws zitten huilen.